verhaalbrecht

‘Gaat het?’, vraag ik als ik zie dat de sigaret in mijn moeders hand al tot aan het filter is opgebrand.
‘Je vader was er ook.’, antwoordt ze. Haar hese stem kruipt op tegen de gegranolde muren.
De asbak op de salontafel, geflankeerd door een lege wijnfles en twee afstandsbedieningen, zit vol. Ik kan het domme gebrabbel van Love Island niet uitstaan, maar dat de TV nu uit staat maakt het er niet beter op.
‘En?’
‘Ruzie… Ik mag lijen dat ‘ie dood neervalt.’  
‘O.’ 
Ze draait haar hoofd schuin omhoog en kijkt me aan. Ik zie weinig emotie in haar oogopslag. In ieder geval weinig liefde. Boosheid? Eerder irritatie. Ze snapt toch wel dat ik mijn vader niet ben?
‘De leraar was tevreden over jou.’, vervolgt ze. Het klinkt brutaal. Ik verplaats mijn gewicht naar mijn andere voet. Het filter begint te stinken.
‘OK.’
‘Je krijgt ook Latijns, hoorde ik?’
‘Latijn, yep.’
‘Ik weet eerlijk gezegd niet wat je daaraan hebt, maar het zal wel goed zijn.’
‘Yep.’
‘Zeg eens iets in het Latijns dan?’ 
Een geroutineerde hoestbui geeft mij even tijd om na te denken.
‘Luctor et emergo.’
Weer kijkt ze me even aan. Weer zie ik irritatie.
‘Wat betekent dat?’
Voorzichtig pak ik de opgebrande sigaret uit haar hand en leg hem in de asbak op de andere peuken. Ik kneed even haar schouders. Vel over been.
‘Dat het met mij wel goed komt.’